26.07 sobota
18:00 Kościół Pokoju 1h30′
Dubuisson: Prélude en sol mineur
François Francœur: Sonate pour violon No 6 en sol mineur (2ème livre)
François Couperin: Les Barricades mystérieuses
François Francoeur: Le théâtre s’obscurcit, on entend le tonnerre (Les Augustales)
François Francoeur: Le théâtre s’éclaire (Les Augustales)
Louis Francœur: Largo (Sonate pour violon nr 6)
Louis Francœur: Premier & Second Airs (Scanderberg)
François Francœur: Gavotte pour les Muses et les plaisirs (Le Trophée)
François Francœur: 2ème air (extrait de Tarcis et Zélie)
François Francœur Sonate pour violon nr 10 en Sol Majeur (1er livre)
Pancrace Royer La Marche des Scythes
Henry Eccles: Sonate en sol mineur
Henry Purcell: Music for a while
Henry Eccles: Vivace
Alessandro Marcello: Largo (Koncert obojowy d-moll)
Arcangelo Corelli: La Follia (Sonaty op.5)
Théotime Langlois de Swarte skrzypce
Justin Taylor klawesyn
Program przygotowany przez Théotime’a Langlois de Swarte i Justina Taylora przybliża muzyczną epopeję całej dynastii Francœurów, której działalność artystyczna obejmuje ponad 120 lat – od początków XVIII wieku, czasów końca panowania Ludwika XIV, aż po schyłek wieku XIX, gdy muzyka ewoluowała ku romantyzmowi.
Louis Francœur (ok. 1692–1745), zwany Starszym, jako drugi syn Josepha Francœura (grającego na basse de violon w Operze Paryskiej), kontynuował muzyczne tradycje rodzinne, doskonaląc grę na skrzypcach. Jednak to jako wiolonczelista dołączył w 1704 roku do orkiestry Opery, a w 1710 roku zastąpił Jean-Baptiste’a Aneta w prestiżowej grupie Dwudziestu Czterech Skrzypków Króla. Louis Francœur wycofał się z życia artystycznego pod koniec lat 30. XVIII wieku. Nie ulega wątpliwości, że doskonale znał włoską i francuską literaturę skrzypcową, czerpiąc z niej inspirację. Jego sonaty pozostają jednak wyraźnie francuskie – zarówno w formie (są to suity taneczne), jak i w stylu, który zachowuje grację choreograficzną i deklamacyjny charakter. Choć użycie dwudźwięków jest u niego jeszcze ostrożne, nie brak mu wirtuozerii, stosuje bowiem m.in. technikę „bariolage” na trzech lub czterech strunach oraz szerokie skoki rejestrów.
François Francœur (1698–1787), początkowo nazywany Młodszym (dla odróżnienia od brata Louisa), a później Stryjem (w kontraście do bratanka Louis-Josepha), był trzecim synem Josepha Francœura. Pełnił kolejno role skrzypka (w orkiestrze Opery i Dwudziestu Czterech Skrzypków Króla, podobnie jak brat), mistrza muzyki, inspektora, a wreszcie dyrektora Opery. Był także kompozytorem, nauczycielem muzyki oraz nadwornym superintendentem. Odznaczony prestiżowym Orderem Świętego Michała w 1761 roku i uszlachcony w 1764, zakończył karierę obsypany zaszczytami. Jako młody wirtuoz opublikował w latach 1720 i 1730 dwa zbiory sonat na skrzypce i basso continuo, uznawane za jedne z najpiękniejszych dzieł epoki. Nasycone włoskim duchem, zachwycają zarówno melodyjną głębią, jak i olśniewającą wirtuozerią. Technika dwudźwięków tworzy tu bogactwo efektów polifonicznych. Sonaty z drugiego zbioru noszą ślady podróży do Wiednia i Pragi, gdzie Francœur odkrywał nowe style kompozytorskie i techniki wykonawcze. Jego biblioteka świadczy o zamiłowaniu do włoskiej muzyki instrumentalnej – znajdowały się w niej dzieła Albinoniego, Comiego i oczywiście Corellego. W sonatach tyc widać wyraźnie dążenie do różnorodności, a efektem są prawdziwe klejnoty muzyczne, nawiązujące do idei „goûts réunis” (połączenia stylów włoskiego i francuskiego), którą wcześniej rozwijali Couperin, Rebel, Marais czy Campra. Choć François Francœur zasłynął wówczas jako skrzypek, to jednak jego administracyjna rola na dworze i w Operze zapewniła mu miejsce w historii. Działania na rzecz celebracji potęgi rządów Ludwika XV w Wersalu oraz kluczowe decyzje w Operze – zarówno w zakresie wyboru repertuaru, jak i kształcenia wykonawców – trwale wpłynęły na czasy, w której żył.
Theotime Langlois de Swarte i Justin Taylor fot. Julien Benhamou